หนังสือเล่มนี้แปลมาจากต้นฉบับภาษาเกาหลี Who ate my apple pie? ผู้แต่งเรื่อง คือ Lee Jae Min และวาดภาพประกอบโดย Kim Hyeon จริงๆ พอเห็นภาพปกหนังสือนิทาน ใครกินแอ๊ปเปิ้ลของฉันไป แล้วลูกเราก็ถามขึ้นมาว่า “ทำไมเจ้าหนูร้องไห้เหรอแม่” เราก็เลยบอกตามชื่อเรื่องไปว่า “ก็เจ้าหนูคงกำลังเสียใจ และคงสงสัยว่าใครแอบเอาพายแอ๊ปเปิ้ลของมันไปนะ?”
เรื่องเริ่มจากที่พี่หนูกับน้องเม่นช่วยกันยกแอ๊ปเปิ้ลผลใหญ่มา จากนั้นทั้งสองก็ลงมือทำพายแอ๊ปเปิ้ลแสนอร่อยด้วยกัน ตรงจุดนี้เราสามารถชวนลูกๆ ไล่เรียงดูส่วนผสมและอุปกรณ์ที่จะใช้ทำขนมว่ามีอะไรบ้างบนโต๊ะ แล้วลูกสาวถามด้วยความสงสัยว่า “ทำไมตอนกุริกับกุระทำขนมไข่ ไม่เห็นใช้เครื่องชั่ง” …ลูกคงเห็นว่าเรื่องนั้นก็เป็นหนูทำขนมเหมือนกันเลยถามขึ้นมา…
เราจะตอบว่ามันคนละเรื่องกันลูก คนแต่งคนละคนกันก็ดูจะเป็นการตัดบทลูกเกินไป เราเลยพยายามอธิบายให้ลูกเห็นภาพว่า “ตอนที่กุริกุระทำคงจะใช้ถ้วยตวงหรือไม่ก็กะประมาณเอาให้พอดี เหมือนตอนยายทำขนมไงคะ ยายก็ใช้ถ้วยเล็กๆ ตักแป้งตักน้ำตาลใส่ แต่ถ้าเป็นแม่…น้องก็เห็นว่าแม่ชอบใช้เครื่องชั่งเหมือนพี่หนูในเรื่องนี้”
พออบพายแอ๊ปเปิ้ลเสร็จเรียบร้อย ระหว่างที่ทั้งสองเข้าไปเอาน้ำกลับมาก็พบว่าพายแอ๊ปเปิ้ลนั้นหายไปเสียแล้ว ปฏิบัติการตามหาพายแอ๊ปเปิ้ลจึงเริ่มขึ้น โดยเบาะแสที่ได้มีเพียง “หาง” ของอะไรบางอย่าง ถึงตรงนี้เราลองถามลูกดูได้ว่าหางแบบนี้น่าจะเป็นหางอะไรนะ
เรื่องมันสนุกตรงที่พี่หนูออกตามหาเจ้าของหาง โดยมีน้องเม่นรับบทเป็นลูกคู่คอยช่วยสอบสวนค้นหาความจริงว่านี่คือหางของใคร เวลาอ่านให้ฟังเด็กๆ ก็สงสัยและคอยเปรียบเทียบไปด้วยว่าใช่หรือเปล่านะ นอกจากนี้เชื่อว่าเด็กยังได้รู้จักหน้าที่ของ “หาง” ของสัตว์แต่ละตัวไม่ว่าจะเป็น หางของตุ่นปากเป็ด หางของลิง หางของจิงโจ้ หางของนกยูง และหางของกบ
หนังสือเล่มนี้เป็นนิทานอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้เด็กน้อยรู้จักวงจรชีวิตของกบ ที่แรกเกิดมาจะมีหางตอนเป็นลูกอ๊อด พอเติบโตขึ้นส่วนหางก็ค่อยๆ หดสั้นไป มีแขนมีขางอกออกมา แล้วตัวโตจนกลายเป็นกบในที่สุด
กว่าจะตามหาเจ้าของหางเจอก็ให้ลุ้นจนเกือบท้ายเรื่อง เพราะจับหางได้แล้วดึงออกมาหางก็ขาดผึงอีกอยู่นั่นแหละ จนกระทั่งเจ้าของหางวิ่งโผล่ออกมา เราถึงรู้กันว่าที่เป็นเจ้าตุ๊กแกนั่นเองที่เอาพายแอ๊ปเปิ้ลไป ตรงจุดนี้เด็กๆ ก็คงได้รู้กันแล้วว่าหางตุ๊กแกน่ะขาดได้และงอกใหม่ได้นะ
เราว่าเรื่องนี้มีแง่มุมที่ดีในเรื่องของการตักเตือน การให้บทเรียน และการให้อภัย เราจะเห็นได้ว่าพี่หนูบอกเจ้าตุ๊กแกให้เข้าใจว่าการหยิบของคนอื่นไปโดยไม่ขอนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ บทลงโทษที่เจ้าตุ๊กแกได้รับคือถูกจับมัดไว้ ก่อนที่เจ้าหนูจะให้อภัยแล้วชวนตุ๊กแกมากินพายแอ๊ปเปิ้ล และก็ไม่ลืมที่จะชวนเพื่อนสัตว์ตัวอื่นๆ ที่โดนสอบสวนเรื่องหางมาร่วมโต๊ะเพื่อแทนคำขอโทษด้วย
อ่านจบเราก็ชวนลูกๆ คุยว่ารู้สึกอย่างไร จะรู้สึกโกรธไหมถ้าหากมีใครมาแอบเอาของเราไปกินโดยไม่บอก คำตอบของลูกไม่มีผิดไม่มีถูก เพราะนั้นเป็นความรู้สึกของลูกเอง เราแค่เพิ่มเติมอีกมุมมองหนึ่งให้ลูกฟังว่าเห็นการรู้จักให้อภัยในเรื่องนี้ไหม โดยพยายามยกตัวอย่างให้เข้ากับเรื่องว่าการให้อภัยคืออะไร ไม่รู้ว่าเข้าใจกันมากน้อยแค่ไหนนะ หรืออาจจะเข้าใจตรงตัวแค่ว่า “ให้อภัยคือการให้พายแอ๊ปเปิ้ล” ก็ได้ 🙂
- เกี่ยวกับที่รีวิว
- ใครกินพายแอ๊ปเปิ้ลของฉันไป
- สำนักพิมพ์: Amarin Kids (แพรวเพื่อนเด็ก)